Laŭdire, blua ĝi estas Danubo, kota mi vidis ĝin, kaj flava vidis ĝin la
verkisto Julo Verno. Ĝi kunligas la Nigran Arbaron al la Nigra Maro.
Estas la Eŭropa historia riverego: De Atilo al Napoleono sen forgesi
Ludovikon la 14-an, de otomana imperio al aŭstra-hungara imperio, sed
fi al historio, scivolemuloj malfermos librojn kiuj parolas pri la
afero.
Tiun dimanĉon, la 20-an de majo, 80 kilometrojn longa vojo kondukas min de Mulhaŭso ĝis Friburgo, kaj jen la unua ŝoko de tiu nova aventuro, mi ne timu la vorton ! Biciklaj vojoj tiom grandaj kiom belaj ; en la urbo, bicikloj, ankoraŭ bicikloj, ĉie bicikloj, tiom da bicikloj kiom da aŭtoj, eĉ pli : nekredeble !
Porbiciklaj ŝildoj ĉie staras, la tramveturiloj plenplenas, la malnovaj kvartaloj senaŭtas. Piedirantoj ĉie svarmas, la tendaro proksimas al la urbocentro kaj iu sinjorino la francan lingvon bone parolas, kaj mia unua germana biero, estos ja multaj aliaj !
La morgaŭon, mi estas en Donaueschingen, la Danuba fonta urbo. Evidente ascendo estis lacigega. Alveninte en St Margen, mi biciklis en la plej malfacila parto de la irvojo. Muĝas fulmotondro. Mi surmetas mian flavan pluv-veston kaj rapide, sub pluvtromboj, malsupreniras. Pro rapideco mia biciklo tremetas, subite ankaŭ mi tremas sed pro timo. Mi provas halti sed en tiaj kondiĉoj ne estas facile, mi forte premas la bremsmanilojn kaj mi finfine sukcesas, kia timo ! Mi forgesis restreĉi la elastan tenilon kies hoketo dangere tanĝas la spokojn de la malantaŭa rado.
La
pluvo intenŝigas, malvarmas, du ciklistoj preterpasas min, mi reatingas
ilin kelkajn minutojn pli malfrue en ŝirmita busatendejo. Ili afable
vizaĝesploras min kaj la komentojn mi divenas. Mia ekskursa biciklo
laŭregule trapasas ekzamenon : Pneŭmoj, pendsakoj, kotŝirmiloj, lumoj,
ktp...
…Jes 3 dentradojn, …La malgranda ? 24, poste 36 kaj 46, ili ridetas, kiom da dentoj en la buŝo ? Malantaŭe la plej granda estas 28, sed se mi sciius, estus 32, kiel la buŝdentoj.
Koncerne min, faltoj kaj kalveco kiujn mi havas de jam antaŭ longe, mia
ventrodikeceto facile rimarkebla lasas ilin perpleksaj, tamen por la
momento mi ne dubas pri la sukceso de mia projekto. La vetero
pliboniĝas, mi revojiras. Denove la vesto lokiĝis sur pendsako kaj jen
Donaueschingen.
Varmegas, 33° ĉe la urbodomo, mi devas serĉi tendaron aŭ gastejon ĉar malsekaj estas biciklistaj pantalono kaj ŝuoj. Jen hotelo, kies estro bone parolas la francan. Mi malkroĉas la pendsakojn kaj mi konstatas ke mankas mia vesto, felietono pludaŭras, la tenilo, ankoraŭ ĝi, mole pendas. Retrospektiva timo kaj kolero plenigas min, pri malatento, mi certe tanĝas katastrofon. Mi devas aĉeti novan veston sed mi decidas piede reiri sur la vojo.
Mi bone paŝas sed la kruroj doloras, la grimpado en Nigra Arbaro postlasis spurojn sed post 40 minutoj estas rekompenco : sur vojturniĝo, mi vidas ĝin, mi ne povas kuri, kelkaj aŭtoj veturis sur ĝi, nun striita per oleaj strekoj sed mi tenas ĝin !
Vespere mia taglibro elvokas al mi ke 50 km dum 6 horoj ne rezultigas eksterordinaran averaĝan rapidecon sed kia montara etapo !
Du aŭ tri fotojn de la fonto kaj jam aperas la urbo Sigmarigen. Mi memoras tiun imponan kastelon kaj mi rajtas polican eskorton indan je ŝtata ĉefo.
Hodiaŭ varmas. La indikilo pri « eŭro-bicikloŝoseo n°6 » estas nevidebla, mi dufoje trabiciklas la urbon Munderkingen.
Poste mi trapasas la urbon Erbach ; ne estas tendumejo kaj la gastĉambroj estas plenaj. Du aŭstraj feriuloj regalas min per glaso da biero kaj pedalante, mi alvenas iom post iom al la urbo Ulm, konata dank’ al Einstein.
Denove ne tendumejo, mi antaŭvidas trapasi la venontan nokton subĉiele, feliĉe, belega estas la vetero. Mi plidaŭrigas iomete la bicikladon kaj mi trovas malgrandan plaĉan hotelon en la urbo Thalfingen kiu estas malproksima de Ulm je dek kilometroj. Mi vizitos ĝin morgaŭ : la malnovan urbon, ĝian fiŝkaptistan kvartalon, ĝian katedralon kun ĝian plej grandan eŭropan sonorilturon (laŭdire : 161 metrojn).
Poste mi trapasas Donauworth, Neuberg, Ingolstadt kun ĝia tendumejo la
plej multekosta en mia vojaĝo sed kiu ofertas minimumajn servojn. Mi ne
forgesos tiujn francojn, kiuj invitas min manĝi kune kun ili, tiun
germanon kiu klarigas al mi ke mi ne devas kampadi sub arboj ĉar
fulmotondron oni prognozas, sed arboj estas ĉie ! Kaj tiun alian,
simpatian viron, kiu signas al mi por akompani lin, tro kontenta
forlasi la familian tablon kaj la 6 aŭ 7 personojn altabliĝintajn tie,
por regali min per glaso da biero en la kampadeja trinkejo.
Ĉu estas necese paroli pri Weltenburg kloster ? Mi mem miris vidante bierglasegojn kun la papvizaĝo sur ili ! Sed aliloke ankaŭ negoco kaj religio konkordas.
Poste mi devas ŝipveturi dum 3 kilometroj por atingi la alian bordon. Bileto kostas 17,50 eŭrojn, la prezo de mia manĝo, do mi decidas daŭrigi mian vojaĝon bicikle. La vojo malkrute supreniras kaj malsupreniras ĝis Regensburgo, alia belega urbo kiu estas vizitinda. Esperantistino estis gastigonta min sed malfeliĉe, ŝi poŝtelefonas al mi ke ŝi ne povos ĉi-vespere gastigi min, mi estas elrevigita, kompreneble. Poste, mi promenetas tra la urbo kaj iom fotas.
Mi do tendumos en Straubing. Pluvas aŭ, pli ekzakte, pluvegas, vera diluvo, mi malvarmiĝas, kaj frosta estas la nokto. Hodiaŭ, mi suferas kontraŭan venton. Je la tria, mi alvenas en la urbo Wizar, en eta gastejo, kiajn mi ilin ŝatas: ĉi-tie, bone odoras je biero, je tabako kaj bonaj manĝoj. Fiŝkaptistaj trofeoj pendas sur la muro.
La mastro regalas min per senkosta glaso da brando por revarmigi al mi la korpon. Mi petas dormĉambron kaj varman manĝon. Li kuiras porkan stufaĵon, fungojn, salaton kaj evidente bieron ! Kiam mi aspektas revarmigita, li donacas al mi glaciaĵon.
Post duhora ripozo, mi estas invitata de ĉi tiea grupo, fluas biero kiel Danubo ĉeflanke ! Oni diskutas pri bagatelaĵoj, pri pensio, aĝo, monatenspezo, ktp. Je ĉiu trinkregalo, la mastro desegnas sur la biera kartoneto tiom da strekoj kiom da menditaj bierglasoj, kiam necesas pagi, estas facile, sufiĉas kalkuli strekojn sur la kartoneto. Mi ŝovas la mian en mian taglibron, kaj mi ne malkaŝos al vi la streknombron signitan tie. Laŭ vi, kiom da strekoj sur mia kartoneto estas ?
La urbo Pasau estas devigata trairejo, sed necesas havi lertajn krurojn por atingi la junulargastejon, mi kontentiĝos per kampado malsupre de la deklivo. Ankaŭ tiu urbo estas vizitinda, la katedralo kaj ĝiaj orgenoj, ekzemple.
Poste, jen la urbo Linz kaj ĝia bonkaraktera manifestacio: Agrikulturistoj simple volas ke ilia lakto povu esti vendita je ĝusta prezo, ili proponas laktoglason al ĉiuj kiuj volas en la bazaro. Komenciĝas diskuto en la angla lingvo, ili deziras al mi bonan vojaĝon. Ĉu mi trinkis laktoglason laŭ via opinio ?
Kun kanadana paro, ni vizitas la abatejon de la urbo Melk post la urbo
Matthausen, beleta urbo kiu hodiaŭ kaŝas sian teruran pasintaĵon.
La urbo Vieno estas la lasta aŭstria urbo post Enns kaj Grein. Daŭre pluvegas, mi tre malfacile uzas mian ĉenelriligilon, pluvo kaj fango eble estas la kaŭzo. Bona purigo, iom da oleo kaj ĉio reordiĝas !
Mi atingos Bratislavon trajne, kaj klopodos vane kuracigi iksodan pikon en tri diversaj hospitaloj kaŭze de administrativaj ĉikanaĵoj, lingva baro kaj evidenta malsincero de kelkaj kunparolantoj. Estas ege malfacile esti kuracita kiam oni estas trapasanta fremdulo.
La bratislava gastigado estas agrabla, mi luas ĉambron en studenta restadejo, unu tranokto kostas proksimume 11 eŭrojn. Kontraŭ tiu prezo, mi restas du noktojn kaj esperantistaj geamikoj, kiujn mi antaŭe kontaktis, gvidas min dum du tagoj eĉ iomete nokte tra sia belega ĉefurbo.
Je la sepa de junio, mi alvenas en Gyor en Hungario ĉe Istvan Bago, ankaŭ li estas esperantisto. Hodiaŭ mi renkontis anglon kiu bicikladas de Munkeno kun stranga ekipaĵo, kun nur tendo kaj saketo sur la pakaĵportilo, jen ĉio ! Ridinda mi aspektas, kun miaj kvin pendsakoj. Montrante al mi sian biciklon, li ridas : ĝi havas nur unu ĉenringon antaŭe kaj du diversajn dentradetojn malantaŭe, unu je ĉiu flanko de la rado. Kiam la vojo supreniras, sufiĉas malmunti la radon, inversigi la flankojn de la rado kaj remunti ĝin ; Ĉu vi komprenis ? Ekvidante mian surprizon, li precizigas al mi ke li evitas la tro krutajn vojojn. Krome, morgaŭ li reciklados al Slovakio laŭlonge de la maldekstra bordo de Danubo, ĉar laŭ mapoj, estas malebene inter la urbo Gyor(o) kaj la urbo Esztergomo.
Mi pasigas ege agrablan vesperon ĉe Istvan, mi estas invitita por manĝi tiom da ĉerizoj kiom mia stomako povas enteni. Ne necesas ripeti tion al mi, eĉ se mi pripensis pri antaŭvideblaj sekvoj pro mia frandemo.
La irado al la urbo Tata(o) estas lacegiga. Estas varmege, 33 gradojn je la 10-a. Miaj dudek kvin kilogramoj da pakaĵoj suferigas min en suprenirejoj. Se la du germanoj renkontitaj en Nigra Arbaro vidus min hodiaŭ, ili ja ne rekonus min : mi certe retrovis vespan talion, mia biciklista pantalono malstriktas kaj tio ne malplaĉas al mi. Pri junula talio denove, mi revas…
Mi ekvidas hodiaŭ la bazilikon de Esztergomo, kiel interkonsentite, Josefo estos atendanta min, sed neniu en la rendevuejo. Post telefonalvoko, li alvenas, mi eraris, mi ne estas ĉe la bona rondĝirejo. Tio ne gravas ! Li gastigos min dum tri tagoj, kia afableco ! Unu el liaj amikoj, vinberkulturisto, proponas viziti sian kelon, mi plezure konsentas kompreneble.
Ni improvizas ĥoron kiu kantos nur unufoje : ĉi-vespere. « Por malfrua gasto restas nur osto ! » . Oni kantas slovake, hungare, esperante kaj france. La fama kanzono « Kavaliroj de la ronda tablo » estas en la programo. Feliĉe morgaŭ estos dimanĉo kaj ripoztago ! Ni vizitos la fortreson de Visegrado kaj la bazilikon de Esztergomo.
Ĉu la slovaka biero estas pli bona ol la hungara ? Mi ambaŭ ŝatas ! Rilate al hungaraj vinoj, ili estas bonegaj.
Lundon, la dek-unuan de junio, Josefo akompanas min ĝis la bicikla vojo al Budapeŝto. Kia simpatia familio ! Antaŭ tri tagoj ni estis reciproke nekonatoj, sed ĉi-matene, mi bedaŭre forlasas ilin.
Jen Budapeŝto, temperaturo estas ege alta, veturiloj kaj kamionoj
timigas min, ili estas ĉie : dekstre, maldekstre, antaŭe, malantaŭe. Mi
devas senĉese min gardi pro trafiko kaj samtempe trovi la bonan
irdirekton. Feliĉe, paro da biciklantoj vidante min embarasita signas
al mi sekvi ilin. Ili bone konas la kvartalon kaj rapidas. Kvazaŭ sorĉe
jen Danubo, fore sur la vidalvida bordo, la parlamentejo.
Je la 17-a, post mallonga biciklado en la urbo, mi loĝas ĉe Anna, alia esperantistino, kiu vizitigos al mi, nokte, la urbon, sed morgaŭ mi nepre devos foriri : la detala vizitado de la hungara ĉefurbo okazos dum la hejmenreiro ; mi restados tie dum tri tagoj.
Meteorologie, la nokto estis varma, kaj forlasi Budapeŝton je la 7-a estas terure : veturiloj, busoj, kamionoj ĉie svarmas, kaj neniu biciklisto por gvidi min ! Kaj kia varmeco !
Je la 14-a, dekstre de la vojo, mi malkovras kampadejon : neimageble ! Tie estas naĝejo, vera naĝejo, lageto kaj restoracio. Estas ege tro, tie mi pasigos la nokton ! Mi miras pri la 100 kilometroj realigitaj en tiu varmeco, sed fakte mi veturas ekde la 7-a, ĉi-matene.
La tendarestro avertas min ke minacas fulmotondro, kiel preskaŭ ĉiutage, vespere. Koncerne miajn malsekajn tukojn, lavite, sekigite, kvazaŭ gladite ! Ek al la restoraci : gulaŝo, raguo spicita per papriko, du bieroj, plus morgaŭ matene, la ega matenmanĝo, inkluzive de la tenda loko luado, kostis nur 4 700 forintojn, t.e. proksimume 20 eŭroj. Kiu proponas malplikoste ? Krome, senpaga estis la rideto de la du kelnerinoj !
Mi forlasas la eŭropan bicikloŝoseon numero 6, kaj mi rapidas al la urbo Kecskemet, kie mi estas gasto de Laszlo, alia esperantisto : nekredeble ! Miaj gastigantoj certe konkuras pri afableco.
Post rapida vizito de la urbo, la urbodomo indas la viziton, estas tempo por tagmanĝi, kaj poste por siesti… Laszlo decidis ke mi estas laca : kiom ajn mi provis klarigi al li ke mi veturis nur 35 kilometrojn, mi vane parolis, la siesto estis deviga ! Poste li montras al mi siajn genealogiajn serĉaĵojn, pri sia familio kaj pri tiu de … Sarkozy !
Se mi bone komprenis, la familio de nia prezidento devenas de tiu regiono, cetere, la unua vic-urbestro nomiĝas… Sarkozy.
Ĉe preskaŭ ĉiuj hungaroj, oni parolas al mi, ĉefe Lacy, pri la vasta Hungario, t.e. Hungario de antaŭ la traktato de Trianon (04/06/1920) altrudita de la venkintaj aliancanoj. Tiu traktado deprenas du trionojn el la teritorio de Hungario, kaj pli ol la duono de ĝia loĝantaro.
Por ĉiuj hungaranoj, tiu traktado estas simbolo de maljusteco kaj humiligo. Ankaŭ en Slovakio kaj en Rumanio, oni longe diskutos pri tiu temo. Ŝajnas al mi ke la historio ne rakontiĝas sammaniere je ĉiu flanko de la limo. « Vero ĉi-flanke, eraro aliflanke ».
Mi plu vojos, ĉiam sub varmega suno, al Szeget. Ĝis revido Lacy, kisojn al lia edzino kaj ek al Kiŝkunhalaŝ kie atendas min alia esperantisto, Istvan Barkànyi. Ni rendevuis je la 14-a ĉe la akvoturo, sed en la urbo 2 akvoturojn mi vidas, feliĉe, precizaj estas la klarigoj de Istvan, kaj mi estas evidente rekonebla kun miaj 5 pendosakoj, je la fiksita horo ni renkontiĝas.
Ĉu mi refoje insistos pri la eksterordinara akcepto de ĉiuj tiuj hungaraj familioj ? Mi miras kaj sentas min iom konfuzita antaŭ tia afableco.
Estas sabato, la 16-an de junio, kaj la fino de la lernojaro. Ĉiuj gelernantoj renkontitaj en la urbo estas elegante vestitaj : blanka ĉemizo, nigra pantalono, aŭ por la knabinoj, jupo. Ĉiuj iras al la mezlernejo, iuj kun florbukedo, aliaj kun kukoj, kaj ĉiuj estas akompanataj de siaj gepatroj, frato(j), fratino(j), onklo(j)…
Baldaŭ okazos la disdono de la premioj. En Francio oni tiel faris antaŭlonge, sed mi neniam estis premiita, aŭ mi forgesis.
Poste ni vizitos la bazaron, mi bone ŝatas bazarojn; tie estas fruktoj, legomoj, floroj, viandon kaj eĉ fiŝaĵojn !
Dimanĉon, alia esperanta paro, Agnes kaj Paul, invitas min, la tago tro rapide pasas, bona estas la vino, ankaŭ la biero kaj la palinko, Paŭlo, mi tre ŝatas ĝin sed ne ripetu !
Lundon, alia esperanta familio gastigas min, la familio Vago, ili konas Bretonion kaj mian urbon : Lorient. Ili restaŭras domon, kia belega domo estos kiam la laboroj de Heraklo estos finitaj.
Mardon, mi forlasis geamikojn el Kiŝkunhalaŝ. Mi nun devas dankegi vin pro via varmkora akcepto, via afableco. Kun vi, mi malkovris landon plenan de tradicioj, riĉan kaj diversspecian gastronomion, kaj vinojn tute simple bonegajn. Ankoraŭ dankon.
Jen Szeget, ankaŭ belega urbo, agrabla kampadejo laŭlonge de la rivero Tibisco (Tiza), ĝia naĝejo kun akvo nature varma, resume la feliĉo. Sed terura fulmotondro trapasas je la 21-a nokte, mi decidas ekpreni mian tendon. Mi malcedas kaj eltenas ĝin dum 2 horoj, malfelice elementoj el arkaĵoj de la tendo rompiĝas, sub la pluvo evidente !
La venontan matenon, holandano segas sian sunombrelan piedon por fari improvizitajn kuplilojn, germano tra la urbo veturigas min per aŭto por aĉeti kelkajn aferojn por urĝoriparado.
Estas varmege, tukoj rapide sekiĝas. Pro varmeco, danĝera trafiko kaj laceco, mi decidas restadi en Hungario, mi iros norden en Rumanion. Do mi trapasis la urbojn Orshaza, Debrecen kaj Mateszalka. Hieraŭ mi biciklis dum 140 kilometroj kaj mi estas laca, mi ne havas kuraĝon por serĉi kampadejon.
Bonege, jen hotelo, 50 eŭroj nokte ! Ĉambro multekostas ĉi-tie. Mi estos la sola kliento tiun vesperon.
Tablen je la sepa, la scivolema mastro dronas en enuo, li deziras paroli : « Ĉu germano vi estas ? » « Ne », « Ĉu anglo eble ? » « Ne, franco, Atlantikan Oceanon, ĉu vi konas ? »… , « Jes, per biciklo ». Nekredeble, se mi dirus al li ke mi biciklis el la luno, estus la sama afero mi opinias ! Li rigardas min kun malfermita buŝo.
« Ĉu vi vizitos Tokajan regionon ? Atentu pri grimpoj ! »
« Ne Tokajon », « sed kien vi biciklos morgaŭ ? » « En Rumanion »
« Mi ne ŝatas rumanojn », kaj li parolas pri supozaj rumanaj malbonaĵoj. Mi jam aŭdis tiujn malĝentilajn paroladojn. Fakte mi timis diri mian veran vojon sed miaj rumanaj geamikoj ne komprenos tiun konduton kaj kial mi devus kaŝi mian rumanan konataron ?
La 26-an de junio post 102 kilometroj hodiaŭ, post 60 tagoj tra Eŭropo, post 44 biciklaj tagoj kaj ne trapikiĵo ! mi alvenas feliĉa en Negresti-oas (Rumanio).
Ĉio estas en ordo ! Por doni anekdoton, mi perdis pli-malpli 10 kilogramojn. Miaj geamikoj atendas min fronte al la liceo. Estas la komenco de nova aventuro en regiono de Oas, Maramures kaj Bukovino.
Tiun dimanĉon, la 20-an de majo, 80 kilometrojn longa vojo kondukas min de Mulhaŭso ĝis Friburgo, kaj jen la unua ŝoko de tiu nova aventuro, mi ne timu la vorton ! Biciklaj vojoj tiom grandaj kiom belaj ; en la urbo, bicikloj, ankoraŭ bicikloj, ĉie bicikloj, tiom da bicikloj kiom da aŭtoj, eĉ pli : nekredeble !
Porbiciklaj ŝildoj ĉie staras, la tramveturiloj plenplenas, la malnovaj kvartaloj senaŭtas. Piedirantoj ĉie svarmas, la tendaro proksimas al la urbocentro kaj iu sinjorino la francan lingvon bone parolas, kaj mia unua germana biero, estos ja multaj aliaj !
La morgaŭon, mi estas en Donaueschingen, la Danuba fonta urbo. Evidente ascendo estis lacigega. Alveninte en St Margen, mi biciklis en la plej malfacila parto de la irvojo. Muĝas fulmotondro. Mi surmetas mian flavan pluv-veston kaj rapide, sub pluvtromboj, malsupreniras. Pro rapideco mia biciklo tremetas, subite ankaŭ mi tremas sed pro timo. Mi provas halti sed en tiaj kondiĉoj ne estas facile, mi forte premas la bremsmanilojn kaj mi finfine sukcesas, kia timo ! Mi forgesis restreĉi la elastan tenilon kies hoketo dangere tanĝas la spokojn de la malantaŭa rado.
La
pluvo intenŝigas, malvarmas, du ciklistoj preterpasas min, mi reatingas
ilin kelkajn minutojn pli malfrue en ŝirmita busatendejo. Ili afable
vizaĝesploras min kaj la komentojn mi divenas. Mia ekskursa biciklo
laŭregule trapasas ekzamenon : Pneŭmoj, pendsakoj, kotŝirmiloj, lumoj,
ktp...…Jes 3 dentradojn, …La malgranda ? 24, poste 36 kaj 46, ili ridetas, kiom da dentoj en la buŝo ? Malantaŭe la plej granda estas 28, sed se mi sciius, estus 32, kiel la buŝdentoj.
Koncerne min, faltoj kaj kalveco kiujn mi havas de jam antaŭ longe, mia
ventrodikeceto facile rimarkebla lasas ilin perpleksaj, tamen por la
momento mi ne dubas pri la sukceso de mia projekto. La vetero
pliboniĝas, mi revojiras. Denove la vesto lokiĝis sur pendsako kaj jen
Donaueschingen.Varmegas, 33° ĉe la urbodomo, mi devas serĉi tendaron aŭ gastejon ĉar malsekaj estas biciklistaj pantalono kaj ŝuoj. Jen hotelo, kies estro bone parolas la francan. Mi malkroĉas la pendsakojn kaj mi konstatas ke mankas mia vesto, felietono pludaŭras, la tenilo, ankoraŭ ĝi, mole pendas. Retrospektiva timo kaj kolero plenigas min, pri malatento, mi certe tanĝas katastrofon. Mi devas aĉeti novan veston sed mi decidas piede reiri sur la vojo.
Mi bone paŝas sed la kruroj doloras, la grimpado en Nigra Arbaro postlasis spurojn sed post 40 minutoj estas rekompenco : sur vojturniĝo, mi vidas ĝin, mi ne povas kuri, kelkaj aŭtoj veturis sur ĝi, nun striita per oleaj strekoj sed mi tenas ĝin !
Vespere mia taglibro elvokas al mi ke 50 km dum 6 horoj ne rezultigas eksterordinaran averaĝan rapidecon sed kia montara etapo !
Du aŭ tri fotojn de la fonto kaj jam aperas la urbo Sigmarigen. Mi memoras tiun imponan kastelon kaj mi rajtas polican eskorton indan je ŝtata ĉefo.
Hodiaŭ varmas. La indikilo pri « eŭro-bicikloŝoseo n°6 » estas nevidebla, mi dufoje trabiciklas la urbon Munderkingen.
Poste mi trapasas la urbon Erbach ; ne estas tendumejo kaj la gastĉambroj estas plenaj. Du aŭstraj feriuloj regalas min per glaso da biero kaj pedalante, mi alvenas iom post iom al la urbo Ulm, konata dank’ al Einstein.
Denove ne tendumejo, mi antaŭvidas trapasi la venontan nokton subĉiele, feliĉe, belega estas la vetero. Mi plidaŭrigas iomete la bicikladon kaj mi trovas malgrandan plaĉan hotelon en la urbo Thalfingen kiu estas malproksima de Ulm je dek kilometroj. Mi vizitos ĝin morgaŭ : la malnovan urbon, ĝian fiŝkaptistan kvartalon, ĝian katedralon kun ĝian plej grandan eŭropan sonorilturon (laŭdire : 161 metrojn).
Poste mi trapasas Donauworth, Neuberg, Ingolstadt kun ĝia tendumejo la
plej multekosta en mia vojaĝo sed kiu ofertas minimumajn servojn. Mi ne
forgesos tiujn francojn, kiuj invitas min manĝi kune kun ili, tiun
germanon kiu klarigas al mi ke mi ne devas kampadi sub arboj ĉar
fulmotondron oni prognozas, sed arboj estas ĉie ! Kaj tiun alian,
simpatian viron, kiu signas al mi por akompani lin, tro kontenta
forlasi la familian tablon kaj la 6 aŭ 7 personojn altabliĝintajn tie,
por regali min per glaso da biero en la kampadeja trinkejo.Ĉu estas necese paroli pri Weltenburg kloster ? Mi mem miris vidante bierglasegojn kun la papvizaĝo sur ili ! Sed aliloke ankaŭ negoco kaj religio konkordas.
Poste mi devas ŝipveturi dum 3 kilometroj por atingi la alian bordon. Bileto kostas 17,50 eŭrojn, la prezo de mia manĝo, do mi decidas daŭrigi mian vojaĝon bicikle. La vojo malkrute supreniras kaj malsupreniras ĝis Regensburgo, alia belega urbo kiu estas vizitinda. Esperantistino estis gastigonta min sed malfeliĉe, ŝi poŝtelefonas al mi ke ŝi ne povos ĉi-vespere gastigi min, mi estas elrevigita, kompreneble. Poste, mi promenetas tra la urbo kaj iom fotas.
Mi do tendumos en Straubing. Pluvas aŭ, pli ekzakte, pluvegas, vera diluvo, mi malvarmiĝas, kaj frosta estas la nokto. Hodiaŭ, mi suferas kontraŭan venton. Je la tria, mi alvenas en la urbo Wizar, en eta gastejo, kiajn mi ilin ŝatas: ĉi-tie, bone odoras je biero, je tabako kaj bonaj manĝoj. Fiŝkaptistaj trofeoj pendas sur la muro.
La mastro regalas min per senkosta glaso da brando por revarmigi al mi la korpon. Mi petas dormĉambron kaj varman manĝon. Li kuiras porkan stufaĵon, fungojn, salaton kaj evidente bieron ! Kiam mi aspektas revarmigita, li donacas al mi glaciaĵon.
Post duhora ripozo, mi estas invitata de ĉi tiea grupo, fluas biero kiel Danubo ĉeflanke ! Oni diskutas pri bagatelaĵoj, pri pensio, aĝo, monatenspezo, ktp. Je ĉiu trinkregalo, la mastro desegnas sur la biera kartoneto tiom da strekoj kiom da menditaj bierglasoj, kiam necesas pagi, estas facile, sufiĉas kalkuli strekojn sur la kartoneto. Mi ŝovas la mian en mian taglibron, kaj mi ne malkaŝos al vi la streknombron signitan tie. Laŭ vi, kiom da strekoj sur mia kartoneto estas ?
La urbo Pasau estas devigata trairejo, sed necesas havi lertajn krurojn por atingi la junulargastejon, mi kontentiĝos per kampado malsupre de la deklivo. Ankaŭ tiu urbo estas vizitinda, la katedralo kaj ĝiaj orgenoj, ekzemple.
Poste, jen la urbo Linz kaj ĝia bonkaraktera manifestacio: Agrikulturistoj simple volas ke ilia lakto povu esti vendita je ĝusta prezo, ili proponas laktoglason al ĉiuj kiuj volas en la bazaro. Komenciĝas diskuto en la angla lingvo, ili deziras al mi bonan vojaĝon. Ĉu mi trinkis laktoglason laŭ via opinio ?
Kun kanadana paro, ni vizitas la abatejon de la urbo Melk post la urbo
Matthausen, beleta urbo kiu hodiaŭ kaŝas sian teruran pasintaĵon.La urbo Vieno estas la lasta aŭstria urbo post Enns kaj Grein. Daŭre pluvegas, mi tre malfacile uzas mian ĉenelriligilon, pluvo kaj fango eble estas la kaŭzo. Bona purigo, iom da oleo kaj ĉio reordiĝas !
Mi atingos Bratislavon trajne, kaj klopodos vane kuracigi iksodan pikon en tri diversaj hospitaloj kaŭze de administrativaj ĉikanaĵoj, lingva baro kaj evidenta malsincero de kelkaj kunparolantoj. Estas ege malfacile esti kuracita kiam oni estas trapasanta fremdulo.
La bratislava gastigado estas agrabla, mi luas ĉambron en studenta restadejo, unu tranokto kostas proksimume 11 eŭrojn. Kontraŭ tiu prezo, mi restas du noktojn kaj esperantistaj geamikoj, kiujn mi antaŭe kontaktis, gvidas min dum du tagoj eĉ iomete nokte tra sia belega ĉefurbo.
Je la sepa de junio, mi alvenas en Gyor en Hungario ĉe Istvan Bago, ankaŭ li estas esperantisto. Hodiaŭ mi renkontis anglon kiu bicikladas de Munkeno kun stranga ekipaĵo, kun nur tendo kaj saketo sur la pakaĵportilo, jen ĉio ! Ridinda mi aspektas, kun miaj kvin pendsakoj. Montrante al mi sian biciklon, li ridas : ĝi havas nur unu ĉenringon antaŭe kaj du diversajn dentradetojn malantaŭe, unu je ĉiu flanko de la rado. Kiam la vojo supreniras, sufiĉas malmunti la radon, inversigi la flankojn de la rado kaj remunti ĝin ; Ĉu vi komprenis ? Ekvidante mian surprizon, li precizigas al mi ke li evitas la tro krutajn vojojn. Krome, morgaŭ li reciklados al Slovakio laŭlonge de la maldekstra bordo de Danubo, ĉar laŭ mapoj, estas malebene inter la urbo Gyor(o) kaj la urbo Esztergomo.
Mi pasigas ege agrablan vesperon ĉe Istvan, mi estas invitita por manĝi tiom da ĉerizoj kiom mia stomako povas enteni. Ne necesas ripeti tion al mi, eĉ se mi pripensis pri antaŭvideblaj sekvoj pro mia frandemo.
La irado al la urbo Tata(o) estas lacegiga. Estas varmege, 33 gradojn je la 10-a. Miaj dudek kvin kilogramoj da pakaĵoj suferigas min en suprenirejoj. Se la du germanoj renkontitaj en Nigra Arbaro vidus min hodiaŭ, ili ja ne rekonus min : mi certe retrovis vespan talion, mia biciklista pantalono malstriktas kaj tio ne malplaĉas al mi. Pri junula talio denove, mi revas…
Mi ekvidas hodiaŭ la bazilikon de Esztergomo, kiel interkonsentite, Josefo estos atendanta min, sed neniu en la rendevuejo. Post telefonalvoko, li alvenas, mi eraris, mi ne estas ĉe la bona rondĝirejo. Tio ne gravas ! Li gastigos min dum tri tagoj, kia afableco ! Unu el liaj amikoj, vinberkulturisto, proponas viziti sian kelon, mi plezure konsentas kompreneble.
Ni improvizas ĥoron kiu kantos nur unufoje : ĉi-vespere. « Por malfrua gasto restas nur osto ! » . Oni kantas slovake, hungare, esperante kaj france. La fama kanzono « Kavaliroj de la ronda tablo » estas en la programo. Feliĉe morgaŭ estos dimanĉo kaj ripoztago ! Ni vizitos la fortreson de Visegrado kaj la bazilikon de Esztergomo.
Ĉu la slovaka biero estas pli bona ol la hungara ? Mi ambaŭ ŝatas ! Rilate al hungaraj vinoj, ili estas bonegaj.
Lundon, la dek-unuan de junio, Josefo akompanas min ĝis la bicikla vojo al Budapeŝto. Kia simpatia familio ! Antaŭ tri tagoj ni estis reciproke nekonatoj, sed ĉi-matene, mi bedaŭre forlasas ilin.
Jen Budapeŝto, temperaturo estas ege alta, veturiloj kaj kamionoj
timigas min, ili estas ĉie : dekstre, maldekstre, antaŭe, malantaŭe. Mi
devas senĉese min gardi pro trafiko kaj samtempe trovi la bonan
irdirekton. Feliĉe, paro da biciklantoj vidante min embarasita signas
al mi sekvi ilin. Ili bone konas la kvartalon kaj rapidas. Kvazaŭ sorĉe
jen Danubo, fore sur la vidalvida bordo, la parlamentejo.Je la 17-a, post mallonga biciklado en la urbo, mi loĝas ĉe Anna, alia esperantistino, kiu vizitigos al mi, nokte, la urbon, sed morgaŭ mi nepre devos foriri : la detala vizitado de la hungara ĉefurbo okazos dum la hejmenreiro ; mi restados tie dum tri tagoj.
Meteorologie, la nokto estis varma, kaj forlasi Budapeŝton je la 7-a estas terure : veturiloj, busoj, kamionoj ĉie svarmas, kaj neniu biciklisto por gvidi min ! Kaj kia varmeco !
Je la 14-a, dekstre de la vojo, mi malkovras kampadejon : neimageble ! Tie estas naĝejo, vera naĝejo, lageto kaj restoracio. Estas ege tro, tie mi pasigos la nokton ! Mi miras pri la 100 kilometroj realigitaj en tiu varmeco, sed fakte mi veturas ekde la 7-a, ĉi-matene.
La tendarestro avertas min ke minacas fulmotondro, kiel preskaŭ ĉiutage, vespere. Koncerne miajn malsekajn tukojn, lavite, sekigite, kvazaŭ gladite ! Ek al la restoraci : gulaŝo, raguo spicita per papriko, du bieroj, plus morgaŭ matene, la ega matenmanĝo, inkluzive de la tenda loko luado, kostis nur 4 700 forintojn, t.e. proksimume 20 eŭroj. Kiu proponas malplikoste ? Krome, senpaga estis la rideto de la du kelnerinoj !
Mi forlasas la eŭropan bicikloŝoseon numero 6, kaj mi rapidas al la urbo Kecskemet, kie mi estas gasto de Laszlo, alia esperantisto : nekredeble ! Miaj gastigantoj certe konkuras pri afableco.
Post rapida vizito de la urbo, la urbodomo indas la viziton, estas tempo por tagmanĝi, kaj poste por siesti… Laszlo decidis ke mi estas laca : kiom ajn mi provis klarigi al li ke mi veturis nur 35 kilometrojn, mi vane parolis, la siesto estis deviga ! Poste li montras al mi siajn genealogiajn serĉaĵojn, pri sia familio kaj pri tiu de … Sarkozy !
Se mi bone komprenis, la familio de nia prezidento devenas de tiu regiono, cetere, la unua vic-urbestro nomiĝas… Sarkozy.
Ĉe preskaŭ ĉiuj hungaroj, oni parolas al mi, ĉefe Lacy, pri la vasta Hungario, t.e. Hungario de antaŭ la traktato de Trianon (04/06/1920) altrudita de la venkintaj aliancanoj. Tiu traktado deprenas du trionojn el la teritorio de Hungario, kaj pli ol la duono de ĝia loĝantaro.
Por ĉiuj hungaranoj, tiu traktado estas simbolo de maljusteco kaj humiligo. Ankaŭ en Slovakio kaj en Rumanio, oni longe diskutos pri tiu temo. Ŝajnas al mi ke la historio ne rakontiĝas sammaniere je ĉiu flanko de la limo. « Vero ĉi-flanke, eraro aliflanke ».
Mi plu vojos, ĉiam sub varmega suno, al Szeget. Ĝis revido Lacy, kisojn al lia edzino kaj ek al Kiŝkunhalaŝ kie atendas min alia esperantisto, Istvan Barkànyi. Ni rendevuis je la 14-a ĉe la akvoturo, sed en la urbo 2 akvoturojn mi vidas, feliĉe, precizaj estas la klarigoj de Istvan, kaj mi estas evidente rekonebla kun miaj 5 pendosakoj, je la fiksita horo ni renkontiĝas.
Ĉu mi refoje insistos pri la eksterordinara akcepto de ĉiuj tiuj hungaraj familioj ? Mi miras kaj sentas min iom konfuzita antaŭ tia afableco.
Estas sabato, la 16-an de junio, kaj la fino de la lernojaro. Ĉiuj gelernantoj renkontitaj en la urbo estas elegante vestitaj : blanka ĉemizo, nigra pantalono, aŭ por la knabinoj, jupo. Ĉiuj iras al la mezlernejo, iuj kun florbukedo, aliaj kun kukoj, kaj ĉiuj estas akompanataj de siaj gepatroj, frato(j), fratino(j), onklo(j)…
Baldaŭ okazos la disdono de la premioj. En Francio oni tiel faris antaŭlonge, sed mi neniam estis premiita, aŭ mi forgesis.
Poste ni vizitos la bazaron, mi bone ŝatas bazarojn; tie estas fruktoj, legomoj, floroj, viandon kaj eĉ fiŝaĵojn !
Dimanĉon, alia esperanta paro, Agnes kaj Paul, invitas min, la tago tro rapide pasas, bona estas la vino, ankaŭ la biero kaj la palinko, Paŭlo, mi tre ŝatas ĝin sed ne ripetu !
Lundon, alia esperanta familio gastigas min, la familio Vago, ili konas Bretonion kaj mian urbon : Lorient. Ili restaŭras domon, kia belega domo estos kiam la laboroj de Heraklo estos finitaj.
Mardon, mi forlasis geamikojn el Kiŝkunhalaŝ. Mi nun devas dankegi vin pro via varmkora akcepto, via afableco. Kun vi, mi malkovris landon plenan de tradicioj, riĉan kaj diversspecian gastronomion, kaj vinojn tute simple bonegajn. Ankoraŭ dankon.
Jen Szeget, ankaŭ belega urbo, agrabla kampadejo laŭlonge de la rivero Tibisco (Tiza), ĝia naĝejo kun akvo nature varma, resume la feliĉo. Sed terura fulmotondro trapasas je la 21-a nokte, mi decidas ekpreni mian tendon. Mi malcedas kaj eltenas ĝin dum 2 horoj, malfelice elementoj el arkaĵoj de la tendo rompiĝas, sub la pluvo evidente !
La venontan matenon, holandano segas sian sunombrelan piedon por fari improvizitajn kuplilojn, germano tra la urbo veturigas min per aŭto por aĉeti kelkajn aferojn por urĝoriparado.
Estas varmege, tukoj rapide sekiĝas. Pro varmeco, danĝera trafiko kaj laceco, mi decidas restadi en Hungario, mi iros norden en Rumanion. Do mi trapasis la urbojn Orshaza, Debrecen kaj Mateszalka. Hieraŭ mi biciklis dum 140 kilometroj kaj mi estas laca, mi ne havas kuraĝon por serĉi kampadejon.
Bonege, jen hotelo, 50 eŭroj nokte ! Ĉambro multekostas ĉi-tie. Mi estos la sola kliento tiun vesperon.
Tablen je la sepa, la scivolema mastro dronas en enuo, li deziras paroli : « Ĉu germano vi estas ? » « Ne », « Ĉu anglo eble ? » « Ne, franco, Atlantikan Oceanon, ĉu vi konas ? »… , « Jes, per biciklo ». Nekredeble, se mi dirus al li ke mi biciklis el la luno, estus la sama afero mi opinias ! Li rigardas min kun malfermita buŝo.
« Ĉu vi vizitos Tokajan regionon ? Atentu pri grimpoj ! »« Ne Tokajon », « sed kien vi biciklos morgaŭ ? » « En Rumanion »
« Mi ne ŝatas rumanojn », kaj li parolas pri supozaj rumanaj malbonaĵoj. Mi jam aŭdis tiujn malĝentilajn paroladojn. Fakte mi timis diri mian veran vojon sed miaj rumanaj geamikoj ne komprenos tiun konduton kaj kial mi devus kaŝi mian rumanan konataron ?
La 26-an de junio post 102 kilometroj hodiaŭ, post 60 tagoj tra Eŭropo, post 44 biciklaj tagoj kaj ne trapikiĵo ! mi alvenas feliĉa en Negresti-oas (Rumanio).
Ĉio estas en ordo ! Por doni anekdoton, mi perdis pli-malpli 10 kilogramojn. Miaj geamikoj atendas min fronte al la liceo. Estas la komenco de nova aventuro en regiono de Oas, Maramures kaj Bukovino.