EN  LA  BORDOZAJ  VITEJOJ

Aprilo 1996



Troŝarĝo




Mi ruiniĝe elspezas. Tranokti en hoteloj tro multekostas al mi. Mi solvis tiun problemon investinte je malgrandra tendo.

Mi ĉi-foje celas bicikladi de Bordozo, urbo sudokcidente de Francio, fama pro sia vino, al Monto Sankta Mikaelo, alia fama urbo staranta sur teramaso meze de la maro, nordokcidente de Francio. Mi laŭiros la okcidentan marbordon kaj vizitos la tri ĉefajn insulojn: Oléron, Ré, kaj Noirmoutier, ĉiuj tri perponte ligitaj al la kontinento.

Mi jaŭde iras al la Stacidomo Parizo-Montparnaso kaj, post aĉeto de trajnbileto por mi mem, sendas mian biciklon al Bordozo per la Sernam-servo. La sekvan dimanĉon mi matene metroas al la stacidomo. Tio malfacilas, ĉar mi kunportas la tri malantaŭajn biciklosakojn, la du antaŭajn, la stirilan, la etan subselan, plus kroman plastan sakon, en kiun mi ŝovis ĉiujn etajn objektojn, kiujn mi ne povis lasi sur la biciklo: pumpilon, boteletojn, ktp...

Bordozon mi relative rapide atingas per rapidega trajno. La Sernam-ejo situas en la stacidomo mem kaj ĝin prizorgas normalaj fervojistoj. Dank’al tio ĝi malfermas dimanĉe kaj mi povas reakiri mian biciklon tuj post la tagmanĝa paŭzo.

Ĉar mi ne tre spertas, daŭras iom da tempo por remeti ĉiujn sakojn sur la biciklon. Plie, mi ekkonjektas, ke mi kunportis multe tro da neutilaj aĵoj, ĉefe vestoj, kiujn oni ne bezonas okaze de perbicikla vojaĝo. Mi ankaŭ stulte prenis tri librojn, kiujn mi ne havos tempon legi, krom eble mian Esperanto-lernolibron. Rezultas tro peza biciklo, kiun mi apenaŭ kapablas direkti. La stirilo senĉese skuadiĝas dekstren maldekstren kaj mi devas ĝin firme teni. Plie, tre malfacilas ekveturi.

BordozoSunas kaj varmas, almenaŭ 35° C. Mi norden laŭiras la almaran riveron Garono, veturante sur biciklaj vojoj, kiuj tre utilas pro la grandkvanta trafiko. Feliĉe, post trapaso sub granda pendponto, kiu estas la lasta antaŭ la maro, la trafiko kvietiĝas.

La kamparo aperas jam de la urbo-elirejo. Mi plu laŭiras la riveron nun pli larĝan sur malĉefaj vojoj sentrafikaj. Ĉirkaŭ mi kuŝas nur kampoj, ĉefe vitaj. La famaj Bordozaj vinoj parte venas de tie.

La ĉielo iom post iom kovriĝas de nuboj, malaltiĝas la temperaturo, kaj fine ekpluvetas. Mi surmetas malpezan pluvjakon plastan, ne pro tiu pluveto apenaŭ ĝena, ol pro la malforta vento iomete malvarma. Radikale ŝanĝiĝis la veterkondiĉoj ekde mia alveno en Bordozo.

Kiel okaze de mia antaŭa vojaĝo, mi denove kiel eble plej bone kovras la antaŭajn sakojn per malnova pluvovesto plasta, kiu nur parte ŝirmas ilin. Mi de temp’ al tempo alĝustigas ĝin sen halti, iom danĝere antaŭen kliniĝante super la antaŭa rado. Tio ne tre bone funkcias kaj mi plurfoje bezonas refari la manipulon. Mi bedaŭrinde iam forgesas priatenti la troŝarĝon, kiun portas mia biciklo, kaj perdas la ekvilibron. Pro la malseka ŝoseo mi ne sukcesas rerektiĝi kaj la radoj flankenglitas. Mi tiam ekkonscias, ke mi falos, kaj mi akceptas tion, kiel neeviteblan fakton. Pro tio mi ne plu provas eviti ĝin sed provas trovi lokon por pli "komforte" surteriĝi. Mi strebas dekstren direktigi la biciklon kaj fine "sukcesas" fali en la herban fosaĵon flanke de la ŝoseo.

AkcidentoTiu epizodo daŭris malpli ol tri sekundojn sed ĝi aspektis multe pli longa al mi, kiel filmo je malrapido. Post rekonsciiĝo mi konstatas, ke mi nur iomete sangas de la maldekstra brako. Sed la afero pli seriozas koncerne la biciklon. La antaŭa rado nun similas al la cifero 8. Ĝi tute ne plu kapablas rondiri.

Mi estas tute malkuraĝigita, sidante en tiu vojflanka fosaĵo en kamparo meze de nenie, 30 km for de Bordozo. Ĉirkaŭe estas nur vitokampoj kaj apuda biendomo al kies posedanto mi eventuale povus peti permeson starigi mian tendon sur lia tereno. Mi tiel povus morgaŭ trovi bicikloripariston. Sed kie? Ĉar dimanĉo kaj lundo estas kutimaj fermotagoj de vendejoj.

Mi ankaŭ plene konscias, ke mi kunportis multe tro da aĵoj. Mi subite ne plu deziras daŭrigi la vojaĝon kaj ekdecidas reveni al Parizo. Sed antaŭe, necesas reveni al Bordozo.

Ne estas fervojlinio. Restas do unu nura ebleco, petveturi, kaj prefereble al kamionetoj. Bedaŭrinde pasas nur po unu veturilo ĉiun kvinan-minuton, el kiuj tre malmultaj kamionetoj. Ĉiel, neniu pretas halti kaj pasas pli ol unu horo antaŭ haltas kamioneto veturanta inversdirekten de Bordozo. Ĝia ŝoforo estas aŭtoriparisto. Li provas helpi min maltodi mian radon, turnigante la spokingojn per pinĉilo. Sensukcese.

Li ankaŭ frapas la radcirklon per martelo. Tio tute ne gravas, ĉar mi konscias, ke la rado estas ĵetinda al rubujo. Mi nur bezonas ĝin sufiĉe maltordi, por ke ĝi eblu pli malpli normale rondturniĝi inter la du forkobranĉoj. Sed ankaŭ tio malsukcesas.

Tiu helpema riparisto fine devas forlasi min kaj mi denove sole staras meze de la kamparo. Pasas la tempo, ankaŭ kelkaj malmultaj veturiloj ne haltemaj. Jam antaŭ pli ol du horoj okazis la akcidento kaj mi taksas, ke restas malpli ol du horoj antaŭ la noktiĝo. Se mi ne kapablos reatingi Bordozon antaŭ tiu vespero, mi bezonos ie apude tendumi. Eble pli taŭgus tiu ebleco, ĉar mi verŝajne alvenos en Bordozon post la fermiĝo de la Sernam-ejo kaj devos elspezi por tranokto en hotelo.

Dum mi estis reve pripensanta la situacion, haltis aŭto. Ĉu por mi? Nu, fakte, por kiu alia? Nur mi tie staras meze de tiuj kampoj. La kondukanto informas min, ke li tie jam vidis min, kiam li antaŭ du horoj inversdirekten pasis. Li proponas veturigi min ĝis Bordozo, kien li mem estas iranta.

Mi pli ol volonte akceptas kvankam mi taksas lin optimista. La tuto neniel entenos en tiu kvar-porda aŭto. Sed la aŭtanto montras al mi, ke mi eraras. Kvankam ni ne sukcesas meti la biciklon sur la malantaŭajn seĝojn, ni malfacile sed sukcese ŝovas ĝin en la malgrandan kofron, sen la antaŭa rado. Ĉar ĝi superas la kofron mi fiksas ĝin per rimeno de mi kunportita. Tio tendencus montri, ke ne ĉiuj kunprenaĵoj estis senutilaj. La radon, la sakojn kaj la tendon ni metas sur la malantaŭajn seĝojn, kaj mi sidiĝas sur la dekstran antaŭan seĝon kun lasta sako ĉe miaj piedoj.

Bordozon ni atingas post nur dudek minutoj. Mi tre dankemas al tiu viro sed nenion havas por proponi al li krom mia adreso por se okaze li venos al Parizo sen scii kie tranokti.

Mi duone portas la biciklon per la antaŭa forko kaj ruligas ĝin sur la malantaŭa rado ĝis la Sernam-ejo. Kiel mi prognozis, ĝi estas jam fermita. Mi aĉetas bileton kaj rezervon por sidloko en rapidega trajno, kiu ekiros morgaŭ post la malfermiĝhoro de la Sernam-ejo. Kion fari nun? Mi ne tre emas serĉi, kaj precipe pagi, hotelan ĉambron. Mi metas ĉion, kion mi povas en unu el la aŭtomataj ŝrankoj de la pakaĵdeponejo, sed pro ĝia malgrandeco mi tamen devas kungardi ne nur la biciklon sed ankaŭ kvar sakojn.

Mi iras al la eta policejo ĉe la fino de la unua kajo kaj eksplikas al la tiea policisto tion, kio okazis al mi, ke mi ne havas monon por pagi hotelĉambron, kaj ne scias kie tranokti. Mi petas al li la eblecon tie surseĝe sidi dumnokte. Post iom da priparolado li pensas pri pli bona solvo. Je plej granda escepto ne tre laŭregula, mi kuŝu sur la benko en la ĉelo, kie nuntempe estas neniu malliberulo. La biciklon mi rajtos konservi apud mi.

Mi volonte akceptas sed tamen petas lin, ke li ne forgesu informi la morgaŭan deĵorŝanĝaron por ke liaj kolegoj permesu al mi matene eliri. Mi vespere manĝas kelkajn kuketojn, kiujn mi havis en miaj sakoj. Kvankam mi ŝatas la malmolanj litojn la ĉelbenko el ligno dolorigas miajn maldekstrajn sidvangon kaj femuron. Post kelke da tempo mi ekkonscias, ke tio ne okazas pro la benko. Mi tutsimple vundiĝis sed mi ĝis nun nenion rimarkis nek sentis. Mi taksas la ĉelon ne tiom malkomforta, almenaŭ malpli ol surstrata bushaltejo. Mi ne komprenas, kial malliberuloj plendas!

BordozoNeniu ŝlosis la ĉelpordon dum la tro mallonga nokto kaj mi matene povas doni la biciklon al la Sernam-ejo, tuj apud la stacidoma eta policejo. La dungito plenigas etikedon je mia nomo por meti sur la biciklon, kun kromnoto: "Jam damaĝita biciklo je la momento de la registrado".

Pregxejo en BordozoRestas du horoj antaŭ la ekiro kaj mi decidas pasigi la tempon vizitante la urbon. Tio ne facilas, ĉar mi kunportas la sakojn, kiujn mi kungardis dumnokte. Pro tio mi antaŭ nelonge revenas al la stacidomo, reprenas miajn ceterajn sakojn kaj tendon el la deponejo, kaj TGV Rapidega Trajnosurkaje atendas la trajnon.

TGVPost mia reveno en Parizon, mia spiritostato malaltas kaj mi iras reakiri mian biciklon nur post du semajnoj, antaŭ la gardado fariĝu pagenda. Mi alportis la antaŭan radon de mia malnova kurkonkursa biciklo kaj ligas la torditan al la sakportilo. Pro eta diferenco de dimensio, mi ne povas uzi la antaŭan bremsilon kaj plej prudente realveturas mian hejmon. Mi poste alrubujen ĵetas la fuŝitan radon sed gardas la pneŭon kaj aertubon.
 
La vojaĝo tute fiaskis kaj mi veturis nur 35 km. Same kiel mi lernis, ke biciklanto nenion portu sur si, mi tiun fojon lernis, ke biciklo ne portu tro pezan ŝarĝon. Por rimedi al tio, mi ankoraŭ devas lerni deteni min kunpreni ne utilajn aĵojn. Tiun regulon mi provos apliki okaze de mia venonta vojaĝo...

   
   
   
 
   
Antaŭa    <<     Vojaĝo     >>    Sekva
    
   
   
^  Cirilaj vojaĝoj  ^  Rakontoj ^  Akceptopaĝo  ^